„Gdzie śpiewają raki” od Delii Owens to książka, która jest klasyfikowana jako literatura piękna, ale całości nie da się jednoznacznie określić w moim odczuciu. Język powieści jest zdecydowanie niesamowity. Zawiłości przyrody, ptaków, grzybów, bagien i wszystkiego co otaczało bohaterkę, było opisane w lekkim, poetyckim języku, wpływającym na wyobraźnię.

„Kraina może była i wredna, lecz w żadnym razie nie uboga. Na ziemi i w wodzie roiło się od najrozmaitszych stworzeń: biegających zygzakiem krabów, drepczących w błocie raków, ptactwa, ryb, krewetek, ostryg, opasłych jeleni i pulchnych gęsi. Ten, kto nie bał się grzebać rękami w szlamie, by zdobyć strawę na kolację, nigdy tu nie głodował.”

        Historia prowadzi nas przez życie Kyi, dziewczyny z bagien, która odkąd ukończyła siedem lat, musiała radzić sobie sama z życiem w samotności, po tym jak kolejni członkowie rodziny opuścili ją, pozostawiając w tyle niewielką, rozklekotaną chatę. Dziewczynka karmi mewy, pływa po lagunie w niewielkiej łódce i zarabia zbierając krewetki i wędząc ryby. Razem z nią przechodzimy okres dziecięcy, zauroczenie wędkującym w pobliżu chłopcem, rozwój jej psychiki, naukę czytania i w końcu dorosłość. Kilka osób mających mniejszy bądź większy kontakt z dziewczyną, wpływa na jej rozwój i postrzeganie świata. Samotność zaciska się wokół niej i zbiera swoje plony w późniejszych latach. Natomiast drugą stroną tej historii jest śmierć chłopaka, z dobrej rodziny, będącego chlubą okolicznej społeczności. Kiedy pod wieżą strażniczą na bagnach zostaje znalezione jego ciało, śledczy za wszelką cenę chcą uzyskać odpowiedzi, a mieszkańcy z łatwością wskazują palcem na ‘dzikuskę z bagien’.

„Gdy tylko zapiszczała wiewiórka, natychmiast obracała głowę i wsłuchiwała się w nawoływania wron, gdyż był to język, który zrodził się, nim powstały słowa, w czasach, kiedy komunikacja była prostsza i jednoznaczna.”

        Całość zdecydowanie wciąga i historia poza świetnymi opisami, ma również odpowiednie tempo. Sięgnęłam po książkę, po zobaczeniu zwiastuna do kręconego na jej podstawie filmu. Nie zawiodłam się i po seansie filmowym w kinie, ekranizację również mogę Wam polecić. Zakończenie spina całą historię i nie zawodzi. Jedna z lepszych powieści, które ostatnio czytałam. Wystawiłam 9/10, co jest dla mnie rzadkością :)

        “Księga żywych sekretów” to powieść, która natychmiast zainteresowała mnie dzięki wstępowi do fabuły. Dwie nastolatki mają możliwość przeniknięcia do świata ulubionej powieści, za pomocą zaklęcia przygotowanego przez mężczyznę ze sklepu osobliwości. Connie nie do końca wierzy w powodzenie tego przedsięwzięcia, ale kiedy trafia do mrocznego Bostonu, opanowanego przez stworzenia rodem z horroru, nie ma wątpliwości, że wraz z przyjaciółką musi znaleźć drogę do domu.

“Nasza miłość to nie obraz, lecz książka. Jest napisana i nie da się jej zmienić, sowa zostały już wybrane i ustalone. Gdybyś rozcięła moją pierś, będzie wydrukowana na moim sercu, żywa i jaskrawa, zapisana krwią”

        Książka jest pisana w trzeciej osobie i śledzimy w niej losy Adelle i Connie, dwóch zupełnie innych dziewcząt, które połączyła miłość do ‘Moiry’, powieści skupionej wokół romantycznych wątków, bali i konwenansów. Connie to wysportowana dziewczyna, która ukrywa swoją seksualność, a Adelle jest fanką ezoteryki, romansów i pięknych sukien. Kiedy obie przenoszą się do świata książki, okazuje się, że nie jest tak kolorowo jak mogłoby się wydawać. Ich ukochane postaci nie są wcale tak idealne jak na stronach powieści, a Boston okazuje się złowrogim miejscem. Ludzie podczas snu są przyciągani przez głosy i idą ku morzu, a atramentowe potwory ze skrzydłami nawiedzają przestworza. Wiele innych zagrożeń czeka na bohaterki, ale nie chciałabym za bardzo spojlerować. Jeśli chodzi o pobocznych bohaterów, to są to postacie całkiem nieźle zarysowane i z ciekawością czekałam na to, co stanie się z nimi na koniec historii.

        Im dalej w las, tym fabuła staje się coraz bardziej mroczna i niebezpieczna. Zdecydowanie wchodząc w tą lekturę, nie spodziewałam się zagrożeń na miarę Lovecrafta. Okładka z mackami i czaszkami, jest zaprojektowana tak, że daje wrażenia miłe dla oka, ale z drugiej strony nie pozwala nam myśleć, że lektura tak bardzo zboczy w mroczną stronę horroru. Także zostałam zaskoczona nie raz i nie dwa, a przede wszystkim za sprawą zakończenia. Jest niespodziewane i częściowo otwarte. Zastanawiam się czy autorka ma jeszcze coś w zanadrzu dla swojego grona czytelników. Całość się broni i jest ciekawą lekturą, która powinna przypaść do gustu miłośnikom YA fantasy.

        Trylogia od Holly Black siedziała na mojej półce od prawie trzech lat i pomimo ślicznych okładek i zachęcająco wydanego wnętrza, nie mogłam się jakoś zabrać za czytanie. Po którejś z kolei przypadkowo zobaczonej, pozytywnej recenzji, postanowiłam jednak spróbować.

„- Nie mamy nic tylko właśnie nasze życie. Jak jedną, jedyną monetę. Chodzi o to, żeby za nią kupić to, czego chcemy.”

        Pierwszy tom rozpoczyna się od okrutnego morderstwa rodziców po którym trzy siostry są zmuszone do zamieszkania w krainie elfów. Dwie z nich jako śmiertelniczki muszą wszelkimi sposobami odpychać żarty, szyderstwa i niesprawiedliwe traktowanie. Ludzie w Elysium są jak służący, istoty nieznaczące, którymi można się posłużyć za pomocą klątwy, czaru czy magicznego owocu. Jude pragnie jednak zostać rycerzem i zdobyć szacunek dzięki ciężkiej pracy. To marzenie wciągnie ją w wir zdrady, szpiegostwa, tajemnic i kłamstw.

„Elfowie nadrabiają niezdolność do kłamstwa całym wachlarzem podłości i okrucieństw. Pokrętne zdania, wredne psikusy, przemilczenia zagadki, intrygi, nie wspominając już o tym, jak mszczą się bez końca za dawne, na poły już zapomniane przewinienia.”

        Wszystkie trzy książki są pisane w pierwszej osobie czasu przeszłego z punktu widzenia Jude. Główna bohaterka jest bardzo przebojową dziewczyną, chce przeć naprzód, uczy się posługiwania mieczem i jest bardzo zdeterminowana. Planuje swoje kolejne kroki, chociaż czasem brakuje jej śmiałości w kontaktach z elfami wysokiego rodu. Swoje słabości, przekuwa w siłę, ale jest też porywcza. Nie ukrywam, że ta heroina bardzo mi się podobała i od początku do końca jej kibicowałam. Kolejną wartą uwagi postacią jest tytułowy Książe Cardan. Zachowuje się jak rozpuszczony bachor, któremu wszystko wolno i niestety nie chodzi tylko o zwykłe wyśmiewanie. Potrafił zniszczyć skrzydła istocie, która źle na niego spojrzała podczas balu, czy wepchnąć bohaterkę do rzeki pełnej utopców. Jest bucem, który lubi popić winko i widać to na każdym kroku, a już zdecydowanie w pierwszym tomie. Ścieżki jego i Jude potencjalnie łączą się pod koniec książki, kiedy to muszą pracować razem, ale mechanika ich wspólnych zachowań nie jest łatwa i napięcie jest wyczuwalne. Mamy wiele innych ważnych postaci, ale właściwie każda z nich jest dobrze nakreślona i możemy sobie ją wyobrazić nawet jeśli uzyskała niewiele czasu antenowego.

„Musiałaś stać się kimś zupełnie innym – i dokonałaś tego. Czasem, kiedy na ciebie patrzę, nie jestem pewna, czy potrafiłabyś być jeszcze ludzką istotą.”

        Świat jest przepięknie przedstawiony, mamy gobliny, skrzaty, wróżki, ogrom magii, klątw, zaklęć, trucizn i eliksirów. Autorka bardzo zręcznie operuje swoimi atutami, jak chociażby fakt tego, że elfy nie potrafią kłamać wiec używają półsłówek i zawoalowanych stwierdzeń, podczas gdy ludzie kłamią, gdzie tylko jest to możliwe. Fabuła bardzo zręcznie prowadzi poprzez wizję koronacji nowego króla i potencjalnych zmian w królestwie, które mogą nadejść w zależności od tego, kto tego zaszczytu dostąpi. Dobre wejście na dalszą część historii.

„Nie można mnie zaczarować, ale to nie znaczy, że nie można mnie złamać.”

        W tej części dostrzegamy zmiany w głównej bohaterce. Jude jest niewyspana, wykończona i w pewnym sensie zaszczuta. W każdym widzi potencjalne zagrożenie i nikomu nie potrafi do końca zaufać. Po czasie jakby gubi się w tym wszystkim, a lekceważące podejście Cardana, wcale nie pomaga jej w wypełnianiu obowiązków. Do poletka postaci dochodzą kolejni gracze, niektóre charaktery się rozwijają i jest to poprowadzone bardzo zręcznie. Relacja między królem, a dziewczyną jest napięta i skomplikowana, ale do pewnego stopnia współpracują na wspólny cel. Jeśli chodzi o charaktery bohaterów, zdecydowanie nie można się do niczego przyczepić.

„- Spalasz się jak lampka. A co będzie, gdy zabraknie oliwy?

- Doleję – odpowiadam.”

        Całość znowu bardzo wciągająca i w większym stopniu skumulowana akcją. W każdym rozdziale dostajemy nową zagadkę czy intrygę, a znalazło się nawet miejsce na rozszerzenie świata o morskie istoty z Królestwa Toni. Tym razem nie udało mi się przewidzieć jak potoczy się zakończenie, więc z niecierpliwością czekałam na finał.

        W „Królowej Niczego” na powrót jesteśmy wciągani w polityczne intrygi i coraz bliższą wizję wojny. Jude miota się, a wcześniejsze zdrady i rozczarowania sprawiają, że nie wie komu może zaufać.

„Jak dobrze walczyć z kimś innym niż tylko z samą sobą.”

        Na tym etapie historii Jude wiele przeszła, czuje się słaba i zdradzona, ale wystarczy iskierka, aby znowu otrzymała szansę do skopania kilku tyłków. Myślę, że jej postać jest naprawdę dobrze poprowadzona przez wszystkie trzy tomy, silna i zdeterminowana, ale nie pozbawiona strachu i niepewności, z którymi musi walczyć równie stanowczo jak ze swoimi przeciwnikami. W tym podsumowaniu jej relacje z członkami rodziny, siostrami, przybranym ojcem, stają się bardziej intensywne, a nieporozumienia są spychane na dalszy plan, na rzecz wybaczania. Relacja z Cardanem jest bardzo dobrze rozwinięta i naprawdę z zapartym tchem czekałam na sceny tej pary.

„Zastanawiam się nad tym. Jak to jest, kiedy ktoś zabija i zabija, bez końca, kiedy wokół jego serca twardnieje skorupa. (..) Pytanie brzmi, czy i ja mam taki lód w sercu.”

        Fabularnie znowu mamy zasadzki, zdrady, widmo wojny, klątw i tragicznych śmierci. Akcja toczy się okrutnie szybko i właściwie nie mamy chwili na odsapnięcie tak pędzimy do przodu w tym finale. Jest to dla mnie pozytyw, chociaż uważam, że chwila oddechu by nie zaszkodziła i nawet ucieszyłabym się na rozszerzenie lektury o jakieś 50 stron. Fanom love-hate relationship, fantastyki z szybką akcją i dobrej budowy świata i postaci, serdecznie polecam, a całość oceniam na 8,5/10, co jest wręcz niemożliwie wysoką notą w moim repertuarze :)

 

„(..) kobiety muszą być lubiane, bo inaczej mają ciężko. Nielubiana kobieta to suka, a suka raczej niczego nie osiągnie: zamykają się przed nią wszystkie drzwi.”

„Małżeństwo nie mogło przypominać tych namiętnych romansów, o których czytywało się w książkach. Właściwie uważała je za kiepski interes. Mężczyźni byli tacy troskliwi i uprzejmi, kiedy zalecali się do kobiety, zapraszając ją na przyjęcia i przysyłając kwiaty, ale gdy ją poślubiali, kwiaty więdły.”

„(..) tapeta była śliska jak naprężony mięsień, a podłoga pod stopami wilgotna i miękka. To była rana. Wielka rana, po której stąpała; ściany też były ranami. Tapeta obłaziła, odsłaniając przyprawiające o mdłości organy zamiast cegieł czy drewnianych desek. Żyły i tętnice zatkane tajemniczymi okrucieństwami.”