Chciałabym móc powiedzieć, że wiem co popchnęło mnie do przeczytania książki Gillian Flynn. Czy był to fakt, że ta sama autorka tworzyła „Zaginioną dziewczynę” – dzieło co najmniej kontrowersyjne, czy może fakt, że zainteresował mnie serial, ze znakomitą obsadą Amy Adams w roli pierwszoplanowej? Tak naprawdę nie wiem, ale zdecydowanie nie byłam przygotowana na to, co ta książka serwuje.

Nie zagłębiając się mocno w fabułę, można by stwierdzić, że powieść przedstawia historię Camille Preaker, która jako dziennikarka, zostaje wysłana do rodzinnego miasteczka, w którym doszło do morderstw dwóch dziewczynek. Bohaterka ma naświetlić temat w mediach, jako gorącą historię z dusznym, małomiasteczkowym akcentem.

Książka jest pisana z punktu widzenia samej Camille, w pierwszej osobie czasu przeszłego. I słowo, które miałam na końcu języka, zagłębiając się coraz bardziej w lekturę to niepokojąca. Chyba żaden z bohaterów nie jest tu normalny, a już na pewno nie rodzina głównej bohaterki. Kiedy młodsza siostra Camille umiera, dziewczyna tnie wymyślne słowa na swoim ciele, jest wyobcowana i bardzo trudno przebić się przez jej melancholię, rozpacz i pewien bezwład. Kobieta właściwie nie zna swojej kolejnej, młodszej siostry - Ammy, bo oschłe kontakty z matką już dawno przeniosły się w obojętność, nie ogrzewaną nawet przesłaniem kartki świątecznej. Kiedy więc nasza Camille wraca do domu w celu napisania serii topowych artykułów, wykonuje ona swego rodzaju rachunek sumienia i próbuje sklasyfikować życie, które wiodła w Wind Gap. Odruchy głównej bohaterki i zależności między nią i jej zaledwie trzynastoletnią siostrą, są chyba zbyt przerażające. Nawet fakt, że ta rodzina żyje z uboju zwierząt i sceny temu towarzyszące, nadają wręcz paskudnie ciężki klimat. Miałam cały czas wrażenie, że ta mgła i duszność, przebija w każdym zdaniu, w każdej myśli i muszę przyznać, że się tym męczyłam. Nie oznacza to, że książka była słaba czy źle napisana, ale po prostu kładła mi się cieniem na myślach i zaczęłam spoglądać z rozrzewnieniem w kierunku czegoś lżejszego, nawet jeśli przewidywalnego, to zapewne mniej wycieńczającego.

Podsumowując sądzę, że niewiele tu kryminału, a dużo więcej ciężkiego thrillera psychologicznego, z zakończeniem być może lekko zaskakującym, ale chyba nie nastrajającym zbyt pozytywnie. Dla osób zafiksowanych na gatunku, które lubią mroczne klimaty, polecam zdecydowanie z oceną 6/10 i kto wie, może skuszę się nawet na filmową odsłonę tej historii.