„Traktat o marionetkach” to drugi tomik wierszy pana Kazimierza Grochmalskiego, bardziej współczesny, bo wydany w roku 2018. Nie ukrywam, że po lekturze pierwszego zbioru, miałam dosyć duże oczekiwania.

Tomik podzielony jest na trzy części i pierwsza z nich ma w sobie te melancholijne, negatywne tony oceniania świata, co było dla mnie lekko przytłaczające, jako, że jest to część najbardziej rozbudowana. W moim odczuciu wiersze mają moc wpływania na emocje odbiorcy, a z zasady lubię wybierać utwory, które poprawiają humor i napawają optymizmem. Tym razem nie zauważyłam zwięzłości powracania i krążenie wokół zbliżonych tematów. Sądzę, że wiersze były dosyć rozstrzelone, dotykały wielu aspektów, bez szeroko zakrojonych metafor czy odniesień. Oczywiście moi państwo, mogę się mylić, jako, że nigdy w stu procentach nie wiemy co siedzi w głowie autora i treści, które chce nam przekazać, mogą rozmijać się z odbiorem czytelnika. W tym tkwi też pewien urok, przyznajcie sami.

Najbardziej podobały mi się następujące wiersze: Galeria czasu, Obiektywy, Kwiaty ulicy, Trzy mowy pożegnalne. I na sam koniec postanowiłam wspomnieć o oprawie graficznej. Zdjęcia dobre, z inscenizacji teatralnych, przetykane były rysunkami i szkicami i niestety brakowało mi tu spójności, widocznej w poprzednim tomiku i prostych, odręcznych ilustracjach. Wydaje mi się, że w tego typu wydaniach, warto pokusić się o spójność. Pozostanę więc przy stwierdzeniu, że „Teatr, którego nie było”, bardziej trafił do mojego rozedrganego serduszka, ale fani poezji, tej nawet bardziej melancholijnej, zapewne znajdą coś dla siebie w obu wydaniach. Pierwszy tomik oceniam na 7/10, a drugi na 6/10, o ile z poezją w ogóle należałoby dyskutować i jakkolwiek ją oceniać. Polecam kochani, koniecznie spróbujcie :)