"Kroniki Kota Podróżnika" jest to książka na którą trafiłam przypadkiem i z miejsca zakochałam się w jej przepięknej okładce. Kiedy natomiast przeczytałam oszczędny opis, podświadomie sądziłam, że ta powieść oferuje coś więcej, co koniecznie muszę sama odkryć.

Główni bohaterowie książki to młody człowiek Satoru i jego kot imieniem Nana. Na początku historii dowiadujemy się, jak nić porozumienia wywiązała się pomiędzy bezdomnym kotem, walczącym na ulicy o przetrwanie, a człowiekiem, który pomógł mu przeżyć w beznadziejnej sytuacji. Miłość, przyjaźń i zrozumienie jest bardzo silna w tych postaciach, i w tym miejscu warto zauważyć, że część historii opowiada bezstronny narrator, natomiast fragmenty są nam przybliżone z punktu widzenia kota i tu wstawię przykład:

Wyruszając w podróż, w poszukiwaniu nowego domu, widzimy wspomnienia osób, które przewinęły się w dosyć ciężkim i skomplikowanym życiu bohatera. Jednak ten niesamowicie pozytywny człowiek oddawał każdemu kawałek serca, był serdeczny i miał moc wpływania na ludzi. Łezka zakręciła mi się w oku pod koniec, ponieważ tak jak mówi sam opis, podróże prowadzą również do rozstań, ale pozwalają nam odkryć rzeczy zarówno o sobie, jak i otaczającym świecie. Warto cieszyć się każda chwilą z bliskimi i okazywać im ciepło, miłość i oddanie.

Książka jest napisana w sposób, który ułatwia śledzenie akcji, nie jest męcząca, nie dłuży się, co bardzo dobrze wpływa na jej odbiór. Bardzo duża doza miłości, empatii i zrozumienia, zawarta została jedynie na przestrzeni 240 stron. Polecam serdecznie tą pozycję, ponieważ ma w sobie trochę humoru, ale przede wszystkim przesłanie, które każdy powinien przemyśleć we własnym sercu. 8/10 wydaje się oceną, jak najbardziej adekwatną.