Jules Lawler jest pracowniczką opieki społecznej, bardzo skupioną na dzieciakach, które trafiają na ulice. Po utracie jednego z podopiecznych, postanawia wytoczyć ciężkie działa w walce z handlem narkotykami. Kiedy jej poczynania zaczynają przynosić nieodpowiednią sławę w pewnych kręgach, na ratunek przybywa Vance Crowe, pracownik Nightingale Investigations, świetnie wyszkolony, przystojny rdzenny amerykanin, któremu waleczna Jules kompletnie zawróciła w głowie.

        Książka w znaczącej większości jest pisana z punktu widzenia Jules, w pierwszej osobie czasu przeszłego. Uczucia kobiety są ukazane poprzez „emocjonalnego rottweilera” co jest nie tyle komiczne, co zdecydowanie irytujące. Dwudzieste nawiązanie w stylu „rzuciłam mu soczysty stek, żeby się uciszył, a ja mogła całować Vance’a” było dla mnie raczej prośbą o skierowanie na leczenie psychiatryczne niż śmieszną anegdotą. Od razu mam przed oczami wewnętrzną boginię z trylogii o Greyu (o zgrozo!). To coś ‘wewnętrzne’, co do nas mówi i decyduje o zachowaniu jest dla mnie przejawem braku zdolności opisywania uczuć w sposób spójny. Pod koniec książki rottweiler stał się słodkim mopsem, jakby czytelnicy byli niepełnosprytni i nie potrafili w inny sposób ogarnąć zmiany podejścia bohaterki. Jeśli chodzi o samca alfa to jest trochę nietypowym gościem i mimo, że włamuje się do domu Jules i mówi o niej ‘Moja’ przy każdej okazji, to przynajmniej nie godzi się na gierki i daje jej czas na ochłonięcie. Podejście inne niż w poprzednich tomach, w których słowo ‘zerwanie’ po prostu nie istniało dla głównych bohaterów, ale cóż, może i ta przerwa wyszła Vanco’wi bokiem. Na obrazku bowiem pojawia się Luke jako idealne dopełnienie trójkąta. Kolejny superprzystojny koleś w walce o serce naszej heroiny. Chyba główna para jakoś mnie nie przekonywała, a Luke nie mając od początku żadnych szans (nasza bohaterka zakochała się wszak na zabój po pięciu dniach), wcale sytuacji nie poprawił. Postacie drugoplanowe jak zawsze barwne, a przede wszystkim Daisy, żona bossa mafijnego uwielbiająca róż i Tex, brodaty facet, który zapewni opiekę waszym kotom i zaparzy świetną latte, dodają uroku i wypełniają inne niedociągnięcia.

        Ogólnie rzecz ujmując, jest to chyba najsłabsza do tej pory odsłona serii „Rock Chick”. Dzieje się tak głównie dlatego, że szybkie akcje i niebezpieczeństwo, które towarzyszyło bohaterkom z poprzednich części, jakoś mało przekłada się na postać Jules. Otrzymujemy jedną szybką, poważną akcję dopiero na koniec, ale emocji w tym jak na lekarstwo, przynajmniej dla mnie. „Zabójczy kusiciel” ma więc w sobie więcej zawirowań miłosnych, a jakby mniej akcji na którą w tych książkach czekam. Nie zrozumcie mnie źle, ta akcja jest zazwyczaj mocno naciągana i bohaterzy zawsze wychodzą z niej obronną ręką, ale mimo wszystko jest to element wyróżniający Kristen Ashley od innych autorek piszących w podobnym klimacie. Uważam, że jeśli lubicie miłosne zawirowania, pościgi, porwania i tego typu historie, to polecam od razu udanie się do tomu 2 ("Zmysłowy anioł stróż") i 3 ("Od pierwszego wejrzenia"). Te dwa polecam z czystym sumieniem, a jest pewna dowolność w czytaniu, jako, że osobno te książki też się bronią i nie stracicie na historii. Tym razem ocena to 5/10.