W tym roku, podobnie jak w poprzednim, rozpoczynając prowadzenie bloga, postanowiłam w okresie przedświątecznym, wybrać kilka tematycznych książek, żeby móc je dla Was zrecenzować. Propozycji jest cała masa i mówię to z pełną świadomością. Czytając opisy, patrząc na okładki i mając na względzie różnorodność literatury, poprzednim razem wysupłałam sześć pozycji, które dla Was zrecenzowałam. I niekwestionowanym zwycięzcą okazał się dla mnie "Wieczór taki jak ten" Gabrieli Gargaś. Pozwólcie więc, że jeszcze raz zatopię się w tej książce i pokrótce przedstawię jej recenzję.

Pierwsza opowieść Gabrieli Gargaś wprowadza Nas do Złotkowa, niewielkiej miejscowości w Bieszczadach. Dwudziestosiedmioletnia Michalina opiekuje się braciszkiem, z pomocą wspaniałej babci. Niestety mama dziewczyny zmarła na nowotwór, a ojciec podróżuje po świecie i nie jest typem rodzinnym, chcącym wziąć odpowiedzialność za dzieci. Jednak silna, młoda kobieta, postanawia zrobić coś ze swoim życiem, odremontować pokoje i otworzyć pensjonat. Michalina nie jest jedyną bohaterką opowieści. Mamy tutaj również wątki poboczne, chorą starszą kobietę, samotną nauczycielkę i mężczyznę w średnim wieku, który nie potrafi zrozumieć jak jego pracoholizm wpłynął na relacje z dziećmi, po rozwodzie z żoną.

Ta historia jest opowiedziana tak lekko, że sama się czyta, postacie nie tylko można lubić, ja je wręcz uwielbiałam, wraz z pogodą ducha, uśmiechem, ale i żalami oraz popełnianymi błędami. Każdy popełnia błędy i w tym okresie świątecznym warto się nad tym zatrzymać i pomyśleć czy 'przepraszam' nie jest odpowiednim słowem, które wiele zmieni.

Właśnie te uniwersalne prawdy były tak niesamowite i powiem szczerze, że uroniłam kilka łez, co rzadko mi się zdarza. Ale wiecie dlaczego? Bo odnalazłam się w tej książce i opisanych sytuacjach. I jest w niej to widmo przemiany i nadziei, że będzie lepiej, a święta to magiczny czas pojednania i miłości.

Wydaje mi się, że powieść zakończyła się w sposób klarowny, wystawiłam ocenę 9/10 i dodałam na półkę ulubionych. Wielkim było moje zdziwienie, kiedy okazało się, że powstała druga część.

Historia w tym tomie, skupia się również wokół Michaliny i jej związku na odległość, z którego wynika masa komplikacji. Druga oś fabuły dotyczy Amelii, która wraz z dwójką córek, po prawie dwudziestu latach, pojednała się z matką i postanowiła spędzić u niej wakacje. Poznajemy historię życia dziewczyny, która obfitowała w trudne chwile i zawody miłosne. Nowa znajomość pojawia się na horyzoncie, ale Marek jest w separacji z żoną, co też nie ułatwia relacji.

W tej książce, mam wrażenie że każdy bohater został z kimś na siłę sparowany. I nie ma tu jakichś wzniosłych słów i miłosnych przekazów. Młoda dziewczyna zakochuje się w mężczyźnie, który jest dla niej niemiły, opryskliwy i gdzie tu logika? Wiele wątków pojawiło się na sekundę, a potem zostały obcięte nożem i już do nich nie powrócono. Narracja oczywiście w trzeciej osobie, wymieszana została z przytłaczającą ilością mało wnoszących dialogów. Książka dużo na tym straciła, bo pozbawiona została prawdziwego bagażu uczuć, poprzez urywanie scen i ucieczkę bohaterów. Bo łatwiej odejść, wyrzucić kogoś albo pójść na spacer niż szczerze porozmawiać. Uwielbiałam główną bohaterkę w pierwszej części, a teraz jej zachowanie jest dla mnie niezrozumiałe. Była bardzo silną i kochaną dziewczyną, a zamieniła się w niezdecydowaną mimozę. Pierwszy tom był napakowany wręcz wspaniałymi cytatami i przemyśleniami, natomiast tutaj mi tego zabrakło. Wszystkie wątki zakończyły się na dużym znaku zapytania.

Czytało się szybko, ale mimo wszystko wystawiłam ocenę 5/10 czyli jak na mnie to dosyć nisko niestety, chyba właśnie przez te niezrozumiałe działania, elokwentnych w poprzedniej części bohaterów. Mam wrażenie również, że w tym tomie zabrakło jakiegoś głębszego przekazu, tej prostej miłości, którą kipiała część pierwsza.

Ta książka wprowadziła bardzo wiele wątków i postaci. W dalszym ciągu mamy do czynienia z Michaliną, prowadzącą mały pensjonat i jej babcią, spełniającą się w kawiarni „Cynamonowe Serca”. Poruszony jest problem rozliczenia się z przeszłością, trudnej miłości, zaakceptowania siebie ze wszystkimi niedoskonałościami i wiele, wiele innych.

Niektóre wątki moim zdaniem ucierpiały na fakcie, że ilość wprowadzonych postaci była zatrważająco duża. Wprawdzie historia kobiety pracującej przed laty w malowniczym dworku, zajęła lwią część druku, jednak pozostałe wątki dostały niewielki, nierówny procent fabuły. Rozwinięcie opowieści o ciężarnej dziewczynie, która pragnie miłości, radząc sobie z uśmiechem ze wszystkimi przeciwnościami, miała moim zdaniem spory potencjał, który jednak nie został odpowiednio wykorzystany. W porównaniu z dwiema poprzednimi książkami, ta wydaje się plasować pośrednio, z oceną 6/10.

Fakt, że czyta się szybko to jednak nie wszystko i jeśli zastanawiacie się nad dobrą świąteczną lekturą to koniecznie zerknijcie w stronę "Wieczór taki jak ten", bo jest to ciepła, wspaniała i niesamowita historia, która raczej nie wymagała kontynuacji.